บทที่ 48 14.2 อุ่นเตียง

อาภรณ์ของจางอวิ๋นซีและหานไท่หยางลงไปกองร่วงที่พื้นตอนใดก็ไม่อาจทราบได้ รสสัมผัสที่อ๋องหนุ่มมอบให้ทำให้นางมัวเมาเคลิบเคลิ้มยิ่งนัก

ยิ่งเขาสัมผัสแนบชิดนางเท่าใดก็ไม่อาจพอ ยิ่งใกล้ชิดก็ยิ่งยากจะห่างไกล ยิ่งห่างไกลกันเขาก็ยิ่งคิดถึงนางยิ่งนัก ยิ่งเมื่อเห็นร่างเล็กนอนครางอยู่ใต้ร่างอย่างแผ่วเบาด้วยความส...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ